بعد از تو

من زنده ام گاهی

گاهی به همین صبح و شام بی دلیل

من زنده ام گاهی

راه میروم بی هر منزلی که هست

و حرف می زنم با خودم از سوال از چرا

از چه طور

من چه طور...؟!

آن همه واژه

آن همه وبا

من چه طور زنده ام هنوز؟!

بعداز تو من هنوز

گاهی زنده ام به خواب به خانه به خیابان

و خاموشم

وآرام

و بی فراق ام از بودن که یعنی چه

و از نبودن که چرا!!

................

من هستم هنوز به اسم

به شنیدن

به احتمال

به امید.

.......................

من سالهاست که از اشتیاق تو

در ملاقات مویه مرده ام.

تگاه نکن که شاعرم هنوز

این مرده من است

........

شاید ایستگاهی جایی لا به لای ازدحام

بلکه اسمی اشاره ای علامتی شاید..!

حالا بعد از آن حیرت همه گیر

هنوز هم می خواهم به یادت بیاورم

اما سالهاست که این دل بریده .......ساکت است....

من از ميان همه‌ی شما
منتظر کسی بودم ... که نيامد!
به گمانم دريا
چشمی برای گريستن نداشت
ورنه آن پرنده‌ی بی‌جُفت
به جای نَم‌نَمِ يکی قطره‌ی باران
چشمْ به راهِ دو ديده‌ی من
از دريا نمی‌گريخت....

می‌ترسم، مضطربم
و با آن که می‌ترسم و مضطربم
باز با تو تا آخرِ دنيا هستم
می‌آيم کنار گفتگويی ساده
تمام روياهايت را بيدار می‌کنم
و آهسته زير لب می‌گويم
برايت آب آورده‌ام، تشنه نيستی؟
فردا به احتمال قوی باران خواهد آمد.
تو پيش‌بينی کرده بودی که باد نمی‌آيد
با اين همه ... ديروز
پی صدائی ساده که گفته بود بيا، رفتم،
تمام رازِ سفر فقط خوابِ يک ستاره بود!

می‌آيی همسفرم شوی؟
گفتگوی ميان راه بهتر از تماشای باران است
توی راه از پوزش پروانه سخن می‌گوئيم
توی راه خوابهامان را برای بابونه‌های درّه‌ای دور تعريف می‌کنيم
باران هم که بيايد
هی خيس از خنده‌های دور از آدمی، می‌خنديم،
بعد هم به راهی می‌رويم
که سهم ترانه و تبسم است
مشکلی پيش نمی‌آيد
کاری به کار ما ندارند ری‌را،
نه کِرمِ شبتاب و نه کژدمِ زرد.


وقتی دستمان به آسمان برسد
وقتی که بر آن بلندیِ بنفش بنشينيم
ديگر دست کسی هم به ما نخواهد رسيد
می‌نشينيم برای خودمان قصه می‌گوئيم
تا کبوترانِ کوهی از دامنه‌ی روياها به لانه برگردند.


غروب است
با آن که می‌ترسم
با آن که سخت مضطربم،
باز با تو تا آخر دنيا خواهم آمد....

بی کران :

چشمان پرنده را که از او بگیرند

پروازش بی نهایت می شود

چشم هایم در دست توست

بی نهایتم باش !

کم نیستند شادی ها

حتی اگر بزرگ نباشند

انقدر دست نیافتنی نیستند که تو عمریست

کز کرده ای گوشه ی جهان و بر آسمان

چوب خط می کشی به انتظار

حبس ابد هم حتی پایان دارد

پایانی بزرگ و طولانی !